ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ήθελα να 'σουν ο κεφτές
και να 'μουν το τηγάνι
να δεις τσ' αγάπης η φωτιά
ψήσιμο που το κάνει.

Πως να στο πω το σ' αγαπώ
με δακρυσμένα μάτια
με πληγωμένη την καρδιά
κι αισθήματα κομάτια.

Αυτήν τη ψεύτικη ζωή
όταν εγκαταλείψω
αναρωτιεμαι πιας καρδιάς
αληθινά θα λείψω

Μηνώ σου χαιρετίσματα
μ' ένα πουλί μικρό μου
που 'χει στο σπίτι μου φωλιά
και νιώθει τον καημό μου.

Να'μουν φλυτζάνι του καφέ
να'μουνα και ποτήρι
απάνω τους ν'ακούμπαγες
τα όμορφά σου χείλη

Αθελα κάνω τι ζημιά,
με το δικό μου δάκρυ,
γι αυτό αποφεύγω να σταθώ
στου ποταμού την άκρη.

Η πέρδικα κι η κοπελιά,
θέλουν καλό κυνήγι
μα θέλει γρηγορότητα,
πριν σηκωθεί και φύγει.

Μακριά εσύ μακριά εγώ,
με όνειρα θα ζούμε
σε κείνα θα ελπίζουμε,
μέχρι ν’ ανταμωθούμε.

Φεγγάρι ανε μίλαγες,
άραγε θα μπορούσες
ότι σου λέει μια καρδιά,
να μου τ’ ομολογούσες;

Εζήλεψα τσι σκέψης μου,
γιατί μονάχα εκείνη
έχει φτερά κι όπου κι αν πας,
έρχεται και σε βρίχνει.

Αλάργα κι αν βρίσκεσαι,
η σκέψη μου κοντά σου
τόσο κοντά άπου γροικώ,
τσι χτύπους τσι καρδιάς σου.

Ολου του κόσμου τσ’ ομορφιές,
η Κρήτη έχει πάρει
γι αυτό ‘ναι και πιο όμορφο,
το Κρητικό φεγγάρι.

Ηρθε κι απόψε στ’ όνειρο,
κι απάνω που με φίλιε
εβγήκε και ξημέρωσε,
ανάθεμα σε ήλιε.

Φεγγάρι ανε τηνε δεις,
σ’ άλλη αγκαλιά να μπαίνει
αναστενάζει κλαίει πονεί,
ή νιώθει ευτυχισμένη;

Να ‘μουν κρεβάτι και στρωμνή,
να ‘μουν και μαξιλάρι
επάνω μου να ξάπλωνες
ο ύπνος να σε πάρει.

Ηντα να κάμω τσι καρδιάς,
να μη παραπονάται
ότι κι αν βλέπει στο παρών,
το παρελθόν θυμάται.