ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΜΑΝΟΥΣΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Όσα δεν βάνει ο λογικός
μέσα στην κεφαλή του
μπορεί να του ετύχουνε
σε όλη τη ζωή του

Τον πόνο σου τον θέλω γω
μονάχα για δικό μου
γιατί πολύ σε αγαπώ
παιδί μονάκριβό μου

Σαν έχει ρότα ο καιρός
πλάθει και τον σεβντά του
και δεν ρωτάει καθενός
αν τον μπορεί η καρδιά του

Όλος ο κόσμος ξέρει το
το πόσο σ'αγαπάω
και να το κρύψω δεν μπορώ
γιατί παραμιλάω

Αν θέλω μια εγώ να βρώ
λίγο που να σου μοιάζει
πρέπει τον κόσμο να γυρνώ
με μόνιμο μαράζι

Ο χρόνος δεν είναι γιατρός
και δεν γιατρεύει πόνους
μον' τυρανεί τους άνθρωπους
και τους αφήνει μόνους

Γιατί να κλαιν τα μάτια σου
αγαπημένη κόρη
ποιός ειν'αυτός που στα 'βρεξε
για να του ρίξω βόλι;

Αστέρι που'σαι φωτεινό
και δείχνεις μου το δρόμο
που'ναι γεμάτος με χαρές
και αψηφά τον πόνο

Σοφία μα και λογική
και λίγη φαντασία
αν είχαν οι πολιτικοί
θα είχανε κι αξία

Ίντα να θέλει ο Θεός
κι όλο με βασανίζει
εγώ τι να'χω ο καψερός
που εκείνος δεν ορίζει;

Όλου του κόσμου τα φλουριά
και όλα τα χρυσάφια
δεν τα μεριάζω αγάπη μου
μπρος στα δικά σου μάτια

Ποιά μαντινάδα να σου πώ
και ποια ευχή να κάνω
που όταν σ'έχω αγκαλιά
και στα ουράνια φτάνω

Άσε τα μουρμουρίσματα
κάτσε ρακί να πιούμε
μες την ζωη οι προστριβές
σε βάσανα θα βγούνε

Του κόσμου τα πολλά λεφτά
και η πολύ εξουσία
χαλάν τ'ανθρώπου την καρδιά
και την ευαισθησία

Δεν είναι δα τόσο μακρύ
της ζης το μονοπάτι
μα πρέπει γω να τον διαβώ
χωρίς να κλείσω μάτι

Η αγάπη μου είναι μικρή
κι όλο μεγαλώνει
θα με τρελάνει για καλά
όπως τη γη τ'αλώνι