ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Ως λιώνουν τα ξερά κλαδιά
μέχρι να γίνουν άθος,
έτσα περνά με τον καιρό
και σβήνει κάθε πάθος.

Από το ΚΤΕΟ οι καρδιές
έπρεπε να περνούνε,
κι όποιες δεν ξέρουν να αγαπούν
να μην κυκλοφορούνε.

Εξέκανές μου την καρδια
και πήρες το μυαλό μου
μα δε σου πιάνω εγώ κακιά
κουζουλοκόπελό μου

Με μια σου αναπάντητη
χαρά τον πόνο κάνεις
σκέψου να στείλεις μήνυμα
πόσες πληγές θα γιάνεις.

Ρώτηξε τ άστρα τ΄ουρανού
και εκείνα θα σου πούνε
πως κλαίνε τα ματάκια μου
οταν σε θυμηθούνε.

Είχες με δε με πρόσεχες
έφυγα και έχασές με
κι αν δε βαριέσαι γύριζε
στο κόσμο γύρευέ με

Πληγή τσ΄αγάπης δε μπορεί
καθηγητής να γιάνει
γιατί δε βρίχνει την πληγή
το φάρμακο να βάνει.

Για σένα εγεννήθηκα
για σένα θα ποθάνω
για σένα θα τον αρνηθώ
τον κόσμο τον απάνω.

Για σένα κλαίω και πονώ
και βαριαναστενάζω
μα τέτοιο πόνο με χαρές
χιλιάδες δεν αλλάζω.

Στον παγωμένο ωκεανό
στα σκοτεινά του βάθη
όποιος μπορεί να κατεβεί
τον πόνο μου θα μάθει.

Παράκληση έκαμα στο Θιο
πάντα κοντά μου να 'σαι
και εκεινος μου απαντησε
και μου πε μη φοβάσαι

Πηγαίνω κι άφτω τα κεριά
στσι εκκλησές κερά μου
μήπως με λυπηθει ο Θεός
και ξαναρθεις κοντα μου

Στο κάτω κάτω τση γραφής
είναι συνηθισμένα
τα μάτια μου στα δάκρυα
που τρέχουνε για σένα

Στο άδειο σπίτι τριγυρνώ
κι ακούω τη φωνή τζη
να λέει ότι μ' αγαπά
κι ότι είμαι η ζωή τζη

Κλαίω και έξω η βροχή
έχει αρχίσει πάλι
φαίνεται κλαίει κι ο Θεός
για το δικό μου χάλι

Αχ πόσο λάθος έκανα
αγάπη μου για σένα
που νόμιζα πως θ' άντεχες
να ζούμε χωρισμένα