ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΣΑΝΙΚΑΚΗΣ ΧΑΡΙΛΑΟΣ

Δε θελει εμενα η μοιρα μου
ποτε μου να γελασω
γι' αυτο τη πορτα τσι χαρας
μου κλεινει μην περασω

Εγω πονω και συ γλεντας
με το δικο μου πονο
δεν εχεις μαθει ν'αγαπας
μα να πληγωνεις μονο

Το φεγγαρακι κρυφτηκε
τωρα που εχω πονο
μαλλον θα ηρθε να σου πει
πως ζω για σενα μονο

Στα λιγα περιθωρια
που η ζωη μου δινει
εκανα μια καλη φιλια
αθανατη να μεινει

Αν ηξερες εις την καρδια
τη θεση που κατεχεις
θα μ' κανες εικονισμα
στη κλινη σου να μ'εχεις

Μ' αρεσουν οι κοινες καρδιες
που αγαπουν με πονο
κεινες που δινουν τη ζωη
για μια αγαπη μονο

Οταν πεθανω αγαπη μου
δεν θελω να ξεχασεις
στο μερος που θα κειτομαι
ενα κερι ν'αναψεις

Πολεμο κανει η λογικη
και ειναι στα μαχαιρια
γιατι η καρδια δεν δεχεται
να 'σαι σε ξενα χερια

Δε σ' απαρνουμαι εκτος να δεις
νεκροσημο στους στυλους
να γραφουν τα στοιχεια μου
και να καλουνε φιλους

Η μοιρα παντα με χτυπα
σ'ευαισθητο σημειο
για μενα ειναι σοβαρο
μ'αυτη το περνει αστειο

Της ανοιξης ο ανεμος
σκορπισε μαργαριτες
για να θυμουμε πως πονουν
τα λογια που μου ειπες

Θεε μου φερ' την στ' ονειρο
μια νυχτα με φεγγαρι
να μου γυρισει της χαρες
που ξυπνιος μου 'χει παρει

Ασπρο μαντηλι εβαλα
στα μαυρα ρουχα απανω
πεισματικο του πονου μου
ωστε να ζω να κανω

Εχασανε το απο καιρο
τα χειλη μου το γελιο
γιατι εχει καμει στην καρδια
ο στεναγμος θεμελιο

Τα ματια σου με κανανε
σκλαβο παντοτινο σου
και χαραμιζω τι κορμι
για ενα χαμογελο σου

Κανω την σκεψη μου χαρτι
και τη καρδια μου πενα
και τη βουτω στο αιμα μου
και ζωγραφιζω εσενα!