ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΣΚΑΒΕΛΗΣ ΝΙΚΟΣ

Είμαι κι εγώ σαν την πηγή
που 'ναι πλημμυρισμένη
κι ενώ ποτίζει γύρω τζη
'πομένει διψασμένη

Ήθελα να 'μαι μέλισσα
στον κήπο που ανθίζεις
να σε φιλώ στα πέταλα
να ροδοκοκκινίζεις

Τα μάθια σου προφύλαξε
μπορεί να χρειαστούνε
το φως του ήλιου να χαθεί
και να 'πιστρατευτούνε

Τον ποταμό τση λογικής
αντίθετα θ' ανέβω
για το δικό σου έρωντα
μ' αρέσει να παλεύω

Ω Θεέ μου πολυτέλεια
να βρίσκεται κοντά σου
αυτή που 'ναι μαρτύριο
σαν είναι μακριά σου

Με προσοχή φέρνω στο νου
την κάθε κίνησή σου
να ξεγελάσω την καρδιά
πως βρίχνεται μαζί σου

Το πάθος που 'χω στην καρδιά
ποιον κήπο θα ποτίσει
που να τ' αντέξει το νερό
χωρίς να πλημμυρίσει

Σαν τον ανθό τη ροδαυγή
τα πέταλά μου ανοίγω
και σε καλώ να μυριστείς
το άρωμα που κρύβγω

Μπορεί να μην ταιριάζουμε
ποτέ να μη βρεθούμε
μα στα δικά μου όνειρα
θα σφιχταγκαλιαστούμε

Καρδιά μου δε σε γνώριζα
και σου απολογούμαι
να κρύβεις τέτοιους θησαυρούς
κι εγώ να τους στερούμαι

Κι αν φεύγει, πάλι το κορμί
το βλέμμα πίσω στρέφει
σαν τον ανθό π' αναζητά
τον ήλιο που τον θρέφει

Τση λύρας το κελάιδισμα
για να σε συγκινήσει
πρέπει συχνά για ένα σεβντά
να 'χεις βουνά κινήσει

Λίγο πριν σβήσεις το κερί
για μια στιγμή κρατήσου
ντύθηκε φλόγα η σκέψη μου
για να βρεθεί μαζί σου