ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΨΑΝΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Του έρωτά μου πες το ναί
τι αν μείνεις στα όνειρά μου,
για πάντα θε να κοιμηθώ,
να σ'έχω εκεί, κυρά μου.

Αγάπη λίγη ας μου 'δειχνες,
έστω και στα όνειρά μου,
κι εγώ πια δε θα ξύπναγα,
κι ας σώπαινε η καρδιά μου.

Στα γρήγορα με ντύσανε,
μου 'κόψαν τα μαλλιά μου
κι έχασα το κορίτσι μου,
μεσ' απ'την αγκαλιά μου.

Ολος ο κόσμος να'ναι δω,
μα μια ψυχή να λείπει,
μαύρος μου φαίνετ' ο ουρανός,
πικρή με δέρνει η λύπη.

Ενόμιζα πως μ'αγαπάς,
μα είχες άλλη γνώμη
γι'αυτό σ'αφήνω μοναχή
και σου ζητώ συγνώμη.

Ποτέ καημό να μην ιδείς
εσύ μες τη ζωή σου
χρυσή να είναι η ζήση σου
κι η παναγιά μαζί σου.

Καλό ταξίδι αγάπη μου
εκεί που εσύ πηγαίνεις
να με θυμάσαι που και που
και γράμμα να μου στέλνεις.

Ποτέ μου δεν εχάρηκα
εγώ μες τη ζωή μου
μόνο καημοί και βάσανα
φωλιάζουν στην ψυχή μου.

Κανείς να μην πικραίνεται
και ντέρτια να μη βάζει,
αν τον αφήσει η αγάπη του,
με άλλη την αλλάζει.

Πολλές φορές με έκλεινες
μες τη θερμή αγκαλιά σου,
και μέθαγα σα να'πινα
κρασί, με τα φιλιά σου.

Απ'τα χειλάκια σου τα δυο
ήπια να ξεδιψάσω
μα η δίψα μου μεγάλωσε
και πως να τη χορτάσω.

Το σύγνεφο τον ουρανό
βαριά σαν τον σκεπάζει,
τα μάτια σου φεγγοβολούν,
γι'αυτό και δε με νοιάζει.

Πόνεσα σ'όλη τη ζωή,
μα δεν το μετανιώνω,
θα φτάσω ως τη στερνή πνοή,
με τον δικό σου πόνο.

Κι αν υποφέρω στη ζωή
για σε, δε μετανιώνω,
μου δίνεις φώς μου τη χαρά,
μ'ένα φιλί σου μόνο.

Της νιότης μου εχάλασα
τα πιο καλά τα χρόνια
μέχρι που με σκεπάσανε
του γήρατος τα χιόνια.

Πως σ'αγαπώ στο έχω πει
στις φίλες σου και μπρός σου
μα με περιφρονάς εσύ,
λες κι είμαι ο εχθρός σου.