ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ (ΝΤΕΛΙΚΑΝΗΣ)

Αέρας είναι η ζωή
κι αθόρυβα διαβαίνει
μόνο πως κάνει μια στραθιά
και δεν ξαναγιαγέρνει

Σαν τον αέρα πέρασε
η νιότη μου κι εχάθη
κρίμα που δεν ε-πρόλαβα
να κάνω κι άλλα λάθη

Μιά στράτα έχει η ζωή,
πίκρες, χαρές γεμάτη.
Άλλοι στο τέλος φτάνουνε,
άλλοι στο μεσοστράτι

Αν θες να μάθεις ρώτα με
να -ι-δεις που σ'έχω βάλει.
Στον τόπου αυτό δε μπαίνουνε
ούτε γι'αστείο οι άλλοι

Δεν τη γνωρίζει τη ζωή
άμα δεν κάμεις λάθη.
Λένε πω πρέπει ο άνθρωπος
να πάθει, για να μάθει

Εκειά που λιάζει να σταθώ
φοβούμαι πως θα βρέξει.
Το κάθε πράμα στη ζωή
είναι να μη σου τρέξει

Δύσκολη είναι η θέση μου,
το ξέρω και προσέχω,
μα είμαι άνθρωπος κι εγώ
κι ευαισθησίες έχω

Φαντάσματα δεν έχουμε
σε τούτουσες τους τόπους.
Εγώ φοβούμαι πιο πολύ
τσ'αζωντανούς ανθρώπους

Οι αγάπες απού έκαμα
στα δάχτυλα μετριούνται,
μια-δύο είναι το πολύ
γι'αυτό και δεν ξεχνιούνται

Ποτές μου να μη σ'έβλεπα
πάλι θα σ'αγαπούσα
γιατί στη φαντασία μου
συχνά σε συναντούσα

Σ'ενα ποτήρι τη χαρά
να βάλετε... θα σπάσει,
την ώρα που η χέρα μου
θα πάει να το πιάσει

Δεν τση ζηλεύγω τση κορφής
κι ας βρίσκομαι στον πάτο,
άμα σκεφτώ πως η ζωή,
φέρνει τα πάνω-κάτω

Χωρίς να γίνω αντιληπτός
έκλεψα μια ματιά σου
και διάβασα στο βλέμμα σου
τον πόνο τση καρδιάς σου

Η ομορφιά σου εθάμπωσε
το χρόνο που διαβαίνει
κι αγάπησά σε και γι'αυτό
τα κάλλη δεν σου παίρνει

Μπορεί να λάμπει στο ντουνιά
ο ήλιος με το φως του
δεν παύει όμως μια ζωή
να βγαίνει αμοναχός του

Όμορφη που 'σαι ανατολή
μα 'μένα αρέσει η δύση
γιατί φτωχοί και πλούσιοι
στο θάνατο είναι ίσοι